Tanan Ponsan

หนังสือ "เลี้ยงลูกให้ใช้เงินเป็น" สำหรับคนไม่มีลูก ไม่ต้องซื้อหรอก จะซื้อเพื่อ! สำหรับคนที่มีลูก แล้วยังลังเลว่าจะซื้ออ่านดีไหม ให้ยืนอ่านที่ร้านหนังสือก่อนก็ได้ เอาแค่บทที่หนึ่ง มันจะมีคำถามสี่ตัวเลือกให้ตอบ ลองทำดู คะแนนเต็ม 30 ถ้าได้ไม่ถึง 20 ก็ซื้อมาอ่านเถอะ 185 บาท แลกกับการสอนลูกเรื่องเงินในอนาคตที่อาจจะประหยัดเงินในอนาคตได้เป็นล้าน คุ้มมาก (โดยส่วนตัวลองทำดูได้เกือบเต็ม...แหม ทำไมเราเก่งแบบนี้) ว่ากันตามตรง หนังสือเล่มนี้การ์ตูนตลกดี เนื้อหาก็ดี ไม่ต้องใช้สอนลูกก็ได้ สอนตัวเองนี่ล่ะว่าใช้เงินเป็นไหม อ่านแล้วทำให้นึกย้อนมาว่าทำไมสมัยเราเรียนไม่มีใครมาสอนแบบนี้ ถ้าวางแผนใช้เงินเป็นตั้งแต่เด็ก จะได้เปรียบในเชิงเวลาสำหรับการบริหารเงินมาก ในบรรดาหนังสือสอนลูกเรื่องเงินที่เคยอ่านมา เล่มนี้ดีที่สุด #เลี้ยงลูกให้ใช้เงินเป็น #WELEARN #AdamKhoo #KeonChee #พรรณีชูจิรวงศ์ #185บาท

เวลาบีบแตรให้รถข้างหน้าช่วยหลบทาง ในใจแค่จะบอกคันหน้าด้วยรอยยิ้มสบาย ๆ ว่า "ขอทางหน่อยนะครับ" แต่เวลาบีบแตร เสียงแตรกลับดังคุกคามเหมือนจะหาเรื่องว่า "เฮ้ย หลบหน่อยสิโว้ย!" เพราะแบบนี้หรือเปล่า บีบแตรใส่กันไม่กี่ที คนก็ลงมาชกกันได้แล้ว ถึงเสียงแตรแต่ละยี่ห้อจะให้โทนเสียงต่างกันไปบ้างก็เถอะ แต่ทั้งหมดก็ฟังดูคุกคามอยู่ดี ทำไมถึงไม่มีเสียงแตรที่สามารถเตือนคันหน้าได้ด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลกว่านี้นะ เช่น ปิ้งป่อง, นิ้งหน่อง กุ๊งกิ๊ง แต่นแต้น...อะไรแบบนี้

กิจกรรมช่วงนี้คือรื้อหนังสือออกมาขาย เลยได้สังเกตว่าของสำนักพิมพ์ WELEARN ช่วงแรก ๆ ก็ยังมีชื่อผู้แปลลงหน้าปกอยู่ พร้อมประวัติท้ายเล่ม น่าจะมีไม่กี่เล่มที่ใช้รูปแบบนี้ เพราะหลังจากนั้นหนังสือของสนพ. WELearn จะไม่มีชื่อผู้แปลอยู่บนปกอีก...ไม่ว่าเล่มไหนก็ตาม . ในฐานะนักแปลไส้แห้งคนหนึ่ง เห็นแบบนี้ก็จะรู้สึกน้อยใจแทนเพื่อนร่วมอาชีพ มันอาจไม่ใช่เรื่องน่าน้อยใจนักก็ได้ แต่ในความรู้สึกนักแปล เนื้อหาทั้งเล่ม ตัวอักษรทุกประโยคเราเคารพตามต้นฉบับ เราพยายามถ่ายทอดเนื้อหาและตัวตนของผู้เขียนออกมาให้มากที่สุด โดยซ่อนตัวเองเอาไว้ทุกหน้า ปิดบังความรู้สึกส่วนตัวขณะแปลเอาไว้ตลอดทั้งเล่ม . สิ่งที่พอจะแสดงความคิด ตัวตนของผู้แปลออกมาได้บ้าง ก็คงมีเพียงชื่อบนปก คำนำผู้แปล และประวัติผู้แปล ทั้งเล่มก็มีแค่สามส่วนนี้ เป็นพื้นที่ความสุขเล็ก ๆ ที่นักแปลพอจะได้ออกมาจากที่ซ่อน บอกเล่าความรู้สึกของตัวเองในฐานะคนที่ขลุกกับหนังสือเล่มนั้นทุกตัวอักษรบ้าง . ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอชื่อผู้แปลหายไปจากปก ก็รู้สึกใจหายเหมือนตัวเองเป็นแค่อากาศไปด้วย ********* ปัจจุบัน รูปแบบปกของสนพ. welearn คือนอกจากชื่อผู้เขียน ชื่อหน...

ชื่อเรื่องน่ารัก หนังสือน่ารัก รูปภาพและเนื้อหาก็น่ารัก ใครเห็นก็อยากอ่านล่ะ ผู้เขียนเหมือนเป็นซึมเศร้า เหงาซึม อยากใช้การวาดภาพและการเขียนระบายความรู้สึกออกมา ปลอบโยนตัวเอง ซึ่งภาพและเรื่องราวก็น่ารัก เหมาะกับสังคมปัจจุบันดี เวลาหัวใจเหนื่อยล้า ไม่มีอารมณ์ทำอะไร ได้อ่านหนังสือแบบนี้ก็เป็นการชาร์จพลังดี (ที่เลือกอ่านหนังสือเล่มนี้ ก็เพราะอยากชาร์จพลังให้ตัวเองด้วยหรือเปล่า นั่นแสดงว่าก่อนหน้านี้เราอ่อนล้าอยู่หรือเปล่า) หนังสือแนวนี้ที่ชอบอีกเล่มคือ "Hibi Power 8 พลัง เสกหนึ่งวันธรรมดากลายเป็นวันพิเศษ" แต่เล่มนี้ผู้เขียนเป็นชาวญี่ปุ่น เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ดูเหมือนผู้หญิงจะเขียนเนื้อหาละมุนใจแบบนี้ได้ดีแฮะ ว่ากันตามตรง เนื้อหาแบบเล่มนี้ รุ่นน้องผู้หญิงที่รู้จักกันก็เขียนได้ วาดรูปได้ เขียนแบบนี้ได้ คือทำมาขายแข่งได้เลยว่างั้น แต่ติดตรง story น้องจะมาเล่าว่าน้องหน้าตาดี เป็นผู้ช่วยผู้จัดการบริษัทใหญ่โต เก่งเรียน เก่งงาน ชอบอ่านหนังสือ เล่นดนตรีได้ บ้านรวย ฯลฯ เล่าแบบนี้ไม่ได้เลย มันดีเกินไป น้องต้องมี story แบบติดลบให้โลกจำอย่างเช่น ฉันเป็นโรคซึมเศร้า ถึงห้องก็นั่งกินข้าวคนเดียว...

สนพ.ในเครืออมรินทร์กับสนพ.วีเลิร์น มักจะตั้งชื่อหนังสือได้น่าอ่านเสมอ ใช้คำจูงใจอย่างเช่น "ความลับ" "เคล็ดลับ" อะไรแบบนี้บ่อย เล่มนี้ก็เหมือนกัน ชื่อหนังสือน่าอ่านก็หลวมตัวซื้อมาเรียบร้อย แล้วหนังสือดีไหมล่ะ ถ้าเป็นคนที่อ่านหนังสือประจำอยู่แล้ว การอ่านหนังสือดีอย่างไร ทำให้เกิดความละเอียดลึกซึ้งในชีวิตได้อย่างไร คนที่อ่านหนังสือเป็นประจำจะเข้าใจอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสือเล่มนี้เลย หนังสือเล่มนี้จึงเหมาะสำหรับโน้นน้าวคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือ ให้หันมาอ่านหนังสือมากกว่า มันก็จะย้อนแย้งตรงที่ หนังสือเล่มนี้ คนมีนิสัยรักการอ่านไม่จำเป็นต้องอ่าน ส่วนกลุ่มเป้าหมายของหนังสืออย่างคนที่ไม่มีนิสัยรักการอ่าน ก็คงไม่หยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านอยู่ดี แล้วจะขายใครได้ ก็ขายให้เอ็งไง เห็นชื่อหนังสือ 'ความลับ' อะไรแบบนี้นี่ซื้อจังเลย (ตอบตัวเอง) #ความลับที่คนอ่านหนังสือเท่านั้นจะรู้ #TakashiSaito #กมลวรรณเพ็ญอร่าม #สำนักพิมพ์ช็อร์ตคัต

พูดง่าย ๆ คือ พรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่เกิด กับ พรแสวงที่เกิดจากการฝึกซ้อม อะไรทำให้คนเก่งจนกลายเป็นมนุษย์ต่างดาวได้ สำหรับการหาคำตอบแค่นี้ นี่ต้องลงทุนซื้อหนังสือเล่มหนา ราคา 450 บาท มาอ่านเลยเหรอวะ (ถามตัวเอง) ใครที่อยากอ่านละเอียดจริง ๆ ก็ไปซื้อมาเถิด 450 บาทเอ้งงง แต่ถ้าไม่คิดจะจ่ายขนาดนั้น อ่านด้านล่างนี้ก็พอ สรุปแบบบ้าน ๆ อ่านฆ่าเวลาได้แบบนี้ ********* ถ้ามีใครให้คุณดูรูปการแข่งวอลเลย์บอล แล้วตอบว่ามีลูกวอลเลย์บอลอยู่ในภาพหรือไม่ โดยภาพปรากฎขขึ้นแวบเดียวเพียง 16 มิลลิวินาที คุณสามารถตอบได้หรือไม่ ไม่ได้โว้ย (ตอบเอง) ใช่ นักวอลเล่ย์บอลที่เพิ่งหัดเล่นก็ตอบไม่ได้ แต่นักวอลเล่ย์บอลที่เก่ง ๆ ตอบได้ถูกต้อง แถมยังลงรายละเอียดได้อีกด้วยว่าถ่ายที่ไหน เมื่อไหร่ ใครแข่ง (อารมณ์แบบแข่งแฟนพันธ์แท้ไหม) ข้อแตกต่างระหว่างนักกีฬาที่ช่ำชองกับมือใหม่นั่นอยู่ที่การ "อ่านเกม" มากกว่าการตอบสมองอย่างรวดเร็ว นั่นหมายถึง ฐานข้อมูลในหัวสร้างมาจากการฝึกซ้อมอย่างหนักเท่านั้น นักเทนนิสชั้นนำจึงสามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายจะเสิร์ฟลูกแบบไหน จากการขยับร่างกายท่อนบนเพียงเสี้ยววินาที ผู้ตีมือฉมังในกีฬาเบสบอล...

จากคดีทายาทกระทิงแดง​ขับเฟอรารี่ชนดาบตำรวจเสียชีวิต สุดท้ายตอนนี้หลุดทุกคดีนั้น มีเพื่อนหลายคนโพสต์ใน FB ตัวเองว่าจะไม่กิน 'กระทิงแดง' อีกต่อไป เลยทักไปว่ากลุ่มนี้มีผลิตภัณฑ์หลายอย่างนะ ไอ้เราก็จำไม่ได้ว่ามีอะไรบ้าง ไหน ๆ จะขยี้แล้วก็เอาให้สุด เลยไปดูในเว็บไซด์ของกลุ่มทีซีพีมา มีรูปผลิตภัณฑ์ตามภาพ สินค้าทั้งหมดมีคู่แข่งในตลาดอยู่แล้ว การจะแบนและเปลี่ยนไปกินยี่ห้ออื่นนั้นง่าย จะมีก็แต่ 'สปอนเซอร์' ที่ครองตลาดเครื่องดื่มเกลือแร่อยู่ราว 80% คือถ้าไป 7-11 คุณอาจจะมีตัวเลือกอื่นในชั้นเครื่องดื่ม แต่ถ้าไปร้านโชห่วย ร้านท้องถิ่นเล็ก ๆ คงไม่ค่อยมีร้านไหนขายยี่ห้ออื่นด้วย เพราะยังไงเสีย ร้านโชห่วยก็มองว่าจะสต็อกยี่ห้ออื่นทำไม ใคร ๆ ก็กินสปอนเซอร์ทั้งนั้น ดังนั้นการแบนสินค้าอะไรสักอย่าง ไม่ใช่แค่ในฝั่งของผู้ซื้ออย่างเดียว ผู้ขายเองต้องจริงจังด้วย พูดในแง่การตลาด หากมีร้านโชห่วยเล็ก ๆ ที่ติดป้ายชัดเจนเลยว่า "ร้านนี้ไม่ขายสินค้าของกระทิงแดง" น่าจะสร้างอิมแพค ได้ใจผู้ซื้อซึ่งเป็นคนในท้องถิ่นและเป็น "คนธรรมดาทั่วไปที่อยู่ภายใต้กฎหมาย" มากกว่า ********* สื่อหลัก...

เมื่อเช้าตอนไปทำงาน ฝนตกหนักมาก น้ำท่วมปริ่มริมฟุตบาท ถนนเส้นที่ผมขับผ่านรถติดเป็นทางยาว ก็ไม่เข้าใจทำไมฝนชอบตกตอนจะไปทำงานนะ เห็นสภาพมอเตอร์ไซค์แต่ละคันที่ขี่ผ่าน ไม่รู้ข้างในเสื้อจะเปียกกันไปถึงไหน ท่ามกลางฝนเม็ดใหญ่ที่ตกหนักมากนี้ มีมอ'ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่บนฟุตบาท เจ้าของเป็นวินมอ'ไซค์ใส่เสื้อกันฝนสีเหลืองใส กำลังก้ม ๆ เงย ๆ เอามือล้วงช่องระบายน้ำตรงริมฟุตบาท หยิบเศษขยะออกมากองข้างบน ยกมือถือออกมาถ่ายรูปไม่ทัน ได้แต่หันหลังไปมองบ้าง ดูจากกระจกข้างบ้าง พี่วินมอ'ไซค์ก็ยังโกยขยะออกจากช่องระบายน้ำอยู่ ********* น้ำไหลลงท่ออย่างรวดเร็ว ฝนยังตกอยู่ แต่ดูเหมือนจะมีแค่ถนนช่วงนั้นที่น้ำไม่ท่วมขังเหมือนจุดอื่น #ถุงกล้วยแขก